Bedankje aan De Schans- een persoonlijk verhaal van Nadine

Bedankje aan de Schans

Velen onder ons hebben wel eens ervaren dat het lastig en soms zelfs puur frustrerend kan zijn om deze plek uit te leggen aan mensen van buitenaf. Als bewoner ben je genoodzaakt dat wat vaker te doen. Maar is die moeilijkheid niet alleen maar een bevestiging van hoe ontzettend bijzonder dit is? Er is een bepaalde magie die niet verloren gaat, ongeacht hoe lang je elkaar niet ziet, een energie die nieuwe mensen soms vanaf de eerste dag al kunnen voelen en ervaren, als een betovering.

Eerlijk gezegd, komt die ‘magie’ of dat ‘schansgevoel’ niet eens écht door de Schans. De Schans is gewoon een verzameling oude bakstenen met wat groen en plasjes water, en met tegenwoordig daar ook bevers omheen. En natuurlijk is het allemaal heel mooi en speciaal maar, deze plek is niet altijd geweest wat het nu is. Er is iets heel specifieks en ontzettend kostbaars dat de Schans haar magie geeft. Dat zijn jullie. Jullie, en mensen zoals jullie, zijn de betovering die leven geeft aan deze plek. Alles wat jullie fijn vinden aan de Schans (wat dat ook mag zijn) daar leveren jullie zelf een bijdrage aan, daar zijn jullie zelf een deel van. Jullie, die de cursussen geven, die de cursussen volgen, die schoonmaken of koken die je over de kinderen ontfermen, jullie bewoners of ex-bewoners. Jullie die hier gewoon zijn. Jullie, mensen, zijn wat de Schans zo mooi maakt. Elk van jullie. Já, jij. Jij al helemaal. Jij hebt een eigen, unieke plek binnen jouw groep. Of dat nu de tieners, de massagegroep of het keukenteam is. Je hebt een eigen, unieke plek op de Schans. Jij bent één van de magische mensen. Mijn hart gaat vooral uit naar alle jonge mensen: de jongeren, de twintigers, de tieners en kinderen. Dit is zo’n speciale leeftijd om elkaar hier te mogen ontmoeten.
       Speciaal en vormend contact is natuurlijk niet exclusief voor een bepaalde leeftijd, immers komen de meeste mensen pas op hun 30^e, 40^e of 50^e in dit wereldje terecht. Maar ik vind het erg bijzonder om met elkaar op te groeien, elkaar te zien groeien. Ook voor alle ‘volwassenen’. Hoe speciaal is het om elkaar te zien veranderen en groeien, te zien vallen en weer op staan, elkaar weer overeind te helpen.

Hier opgroeiend, op de Schans, als kind en als tiener, heb ik zoveel volwassenen zien worstelen, zich alleen zien voelen. Heb ik zoveel mensen zien vallen en opstaan en opnieuw vallen. Als kind (en ik denk dat ik hier niet alleen in ben) verwachtte ik dat volwassenen het allemaal wel wisten. Dat je vanaf een bepaalde leeftijd je zooitje bij elkaar moést hebben. Als ik ouder zou worden dan zou ik ook alles maar moeten weten en alles alleen moeten kunnen doen. Want dat wordt dan van me verwacht, toch? Als ik het niet alleen zou redden in die grote boze wereld zou de aarde eindigen in een zee van vlammen omdat ik belastingen verwarrend zou vinden of me soms alleen zou voelen. Maar hier heb ik zoveel mensen, zoveel grote mensen, om hulp zien vragen. Ik heb gezien dat als je erom durft te vragen, die hulp er ook is. Eén van de kostbaarste lessen die ik hier geleerd heb, is dat je op geen enkele leeftijd het allemaal moet weten. Dat je tijdens geen enkele levensfase dingen alleen hoeft te doen. Ik heb gezien dat je in het om hulp vragen of de weg kwijt zijn, nooit alleen bent. Ik heb gezien dat tijdens de reis naar binnen, welke bergen je ook gaat beklimmen of welke dieptes je gaat induiken. , je altijd reisgenoten zal ontmoeten.

Ik zie mijn vrienden van de Schans als mijn reisgenoten, niet verschillend van mijn reisgenoten in Peru of Engeland. In mijn ogen is het vaak eenzelfde iets: het avontuur opzoeken in de verre uithoeken van de wereld, of op reis gaan, diep vanbinnen. Je kan er evenveel wonderen en gruwelen tegenkomen. We beleven allemaal een verschillend avontuur, op een verschillende zoektocht. We komen allemaal van verschillende plekken in het leven. Maar ergens middenin ons avontuur zijn we elkaar tegengekomen. Van alle plekken om te zijn, wereldwijd, bevinden wij ons allemaal op dit moment in deze ruimte.

En op mijn reis heb ik geen idee waar ik naartoe ga of wil gaan. Volgens mij snap ik niet eens waar ik vandaan kom. Op de een of andere manier ben ik hier beland. Ik weet niet of ik wil blijven staan, terug gaan of verder gaan. Maar dat is oké. Want ik weet dat ik genoeg reisgenoten heb die af en toe een stukje met me mee willen wandelen, ook al ben ik een beetje verdwaald. En verdwaald geraken is helemaal niet erg. Zo ontdek je immers de mooiste, meest speciale plekjes, plekken waar niemand eerder voet gezet heeft. Ik heb het geluk gehad om bij sommige mensen hier een kleine glimp op te vangen van het paradijs dat binnen in hen schuilt.

Tijdens deze weken dacht ik vaak: ‘Als het niet hier was geweest, hoe zou ik dan zo’n persoon hebben kunnen ontmoeten?’ Als ik helemaal resoneer met iemand vraag ik me af horen we in elkaars lied een klank die we in onze eigen muziek herkennen? Of is puur het feit dat we er hier zo aandachtig naar luisteren dat ons zo passend voor elkaar maakt? Komt het doordat we maar zelden onze echte kleuren durven laten zien aan de buitenwereld? dat we de neiging hebben om een extra laagje verf over onze donkere kantjes heen te schilderen. Maar, zelfs op je slechtste dagen zijn er mensen die naar je kijken en een kunstwerk kunnen zien. Als jij je kwetsbare binnenste toont, kan geen enkel museum op tegen de oneindige pracht die daar schuilt.

Dus als het af en toe voelt alsof je alleen maar aan het ronddwalen bent, als je de weg naar huis niet meer kan vinden en je juist je eigen weg wilt gaan, wilt dwalen, of afwijken van het pad dat je ‘moet’ volgen: pak dan iemands hand en dwaal sámen rond. Je kan het helemaal alleen doen, maar dat hoeft niet. Je hoeft het nooit alleen te doen. Er zijn zoveel mensen om je heen die zich ook een beetje verloren voelen. Er zijn zoveel mensen om je heen die het ook eng vinden.

Als je ooit een nieuw pad tegenkomt, een pad dat jouw naam lijkt te roepen, maar je durft niet, je omgeving steunt je niet, je bent bang voor de eenzaamheid, je weet niet of je het aankan, je twijfelt… onthoudt dan dit. Je ontdekt en groeit al jaren, je verlegt constant je grenzen, je leert, maakt fouten, je bent angstig en dapper (echt dapper zijn kan alleen wanneer je juist bang bent). Denk alsjeblieft aan hoe ver je al gekomen bent, ieder moment vanaf je eerste dag op deze wereld als baby’tje tot nu. Hoe veel dingen heb je al moeten doorstaan om nu hier te zijn en een nieuwe uitdaging aan te gaan?

Lieve avonturier. Je bent geboren voor avonturen zoals deze.

Geschreven door Nadine van Rietschoten. Zij is geboren op Kasteel de Schans en heeft hier tot haar 18de jaar gewoond. Zij heeft deze tekst geschreven voor het Open Podium tijdens het Vakantie-avontuur 2017.

‘Be a columbus to whole new continents and worlds within you, opening new channels, not of trade, but of thought.’ –Henry David Thoreau